Een paar dagen later, 22 november 2013, was ik weer opgenomen in het ziekenhuis. Deze keer kreeg ik meer natuurlijke borsten. De hardere borsten mochten plaats maken voor zachtere siliconen. Of hoe mijn zusje het zo liefkozend zei: ‘Dag tegen de basketbal tieten’, want ze waren te hard en rond.
Raakte ze het per ongeluk aan: ‘Eey, houd je basketbal tieten bij je!’.
Ik was best nerveus voor deze operatie, een paar dagen later zou ik mijn 21ste verjaardag vieren, dalijk zou ik dat niet thuis kunnen vieren.
Die ochtend had ik mij aangemeld, en werd ik gebracht naar een kamertje. Tegenover lag een vrouw, rond de 35. Ik voelde mij fijn bij haar. Wij hadden het over van alles, maar uiteraard ook over waarom wij daar lagen.
Bij elke operatie kreeg ik een pilletje ‘dormicum’, en dus ook bij deze. Ik nam het pilletje in, maar ik voelde niet veel.
De vrouw tegenover mij vond het wel spannend, want ik liep blijkbaar niet zo recht meer.
Ik werd meegenomen. Dit keer had ik iets anders in gedachten. Ik ga niet meer: ‘Tot 10 tellen, en braaf slapen’. Nee, dit keer had ik een plan.
Mijn leven draaide om ‘ziekenhuis in, ziekenhuis uit’, luisteren. Ik wist wat ik moest doen!
Bij de anesthesist kreeg ik weer een infuus, en toen werd ik naar de operatiekamer gerold. Elke operatie was anders, maar het begon hetzelfde, de namen van de medewerkers werden opgenoemd, en ik moest zeggen wie ik was en waar ik voor kwam.
Ook werden mijn allergieën verteld. (geen penicilline)
Gelukkig, iedereen wist wie ik was, waar ik voor kwam.
‘Ben je er klaar voor?’, vroeg de anesthesist.
‘Ja, maar ik ga zo veel mogelijk uitstellen. Jij krijgt mij niet zo makkelijk in slaap!’
‘Oke, het is een deal!’, de anesthesist wilde mij een hand geven, maar ik kon zijn hand niet vinden. De dormicum deed zijn werk nog goed.
‘Tel af van 10’
En daar begon ik af te tellen, vastberaden! ’10, 9, 8’, toen ik merkte dat mijn ogen zwaarder werden, deed ik mijn ogen weer open ‘7,6,5’, en het lukte niet. Mijn ogen vielen dicht, en ik viel in slaap.
Niet veel later werd ik wakker. Dit was mijn makkelijkste operatie, ik zat namelijk snel rechtop in bed, en ik mocht snel weer naar huis.
Thuis vond ik het lastig, ik had namelijk geen last. Ik deed genoeg, maar misschien wel te veel