Toen ik mijn eerste menstruatie daarna had, belde ik ze weer, en daar kreeg ik hetzelfde riedeltje. Ik denk dat mijn dokter ook een trauma aan de eerste keer had, aangezien hij het gelijk had over dat ik misschien wel onder algehele narcose kon gaan tijdens de volgende eicel extractie.
Maar hij beloofde niks, aangezien we rekening moesten houden met de volgende factoren:
– Er moet toevallig die tijd een bed over zijn
– Er moet genoeg personeel zijn
– Er moet toevallig een operatiekamer vrij zijn
Ik bedankte hem dat hij mee dacht. En daar gingen we weer. Alles weer opnieuw. Ik haalde mijn hormonen weer op in de apotheek. Ik had weer zo’n prachtig koeltasje bij mij.
Hormonen mocht ik prikken. Alleen deze keer had ik er wel wat meer last van.
Ik weet nog goed. Ik paste op kinderen, de ouders wisten uiteraard van mijn situatie af. Overal moest ik de spuiten meenemen, ik moest op vaste momenten prikken.
Kinderen lagen op bed, ik pakte mijn spuit. Spuit maakte ik klaar, shirt omhoog. Ik hoorde een kind naar beneden komen: ‘Mariska ….’
Ik schrok best wel, ‘ga naar boven!’, riep ik. Ik wou niet dat de kinderen een trauma hadden, maar he. Ik ben mij er nu van bewust dat ik waarschijnlijk de kinderen een trauma heb bezorgd.
Later ging ik wel naar boven, ik heb mijn excuses aangeboden, en ik maakte het goed door extra snoepjes te geven.
23 oktober gingen we met de familie naar de dierentuin. Mijn oma, tante, oom, nichtje en wij vieren.
Het was een koude dag, maar toch had ik het bizar warm. Hallo hormonen! Maar ik was gelukkig niet alleen, aangezien mijn tante flink in de overgang zat. Samen zaten we met onze handen te wapperen, en gaven elkaar blikken. We hadden een gesprek, maar zeiden niks.
Onze blikken spraken ‘De hormonen …’, en we wapperde weer met onze handen.
Op 25 oktober kreeg ik een brief van de Daniel den Hoed kliniek. Mijn tissue expanders zaten er in deze tijd namelijk nog steeds in.
(Mocht je op deze pagina zijn beland, en denkt: ‘Waar heb je het over? Klik hier)
”Graag willen wij u berichten dat u voor uw geplande operatie opgenomen kunt worden op afdeling A3 Plastische en Reconstructieve Chirurgie in de Daniel den Hoed Kliniek op:
vrijdag 22 november 2013. De operatie zal dezelfde dag plaatsvinden”
Dit stond dus genoteerd in mijn agenda. Met deze operatie kreeg ik mijn siliconen. Mijn ‘basketbaltieten’, (zoals mijn zusje het zo liefkozend noemde), werden vervangen door siliconen.
Het was tegelijkertijd wel gek om bezig te zijn met 2 van de vrouwelijke organen in hetzelfde jaar. Mijn borsten en eierstokken, binnen een jaar verwijderd. Maar het voelde wel oke. Ik voelde mij sterker dan ooit.
Daarbij, mijn lichaam is nu bezig met de toekomst. Ik was bezig met mijn tweede ronde vol met hormonen.
Mijn eitjes groeide goed. Ziekenhuis in, en ziekenhuis uit. ‘Over 2 dagen kunnen we je eitjes er weer uithalen.’. Op 27 oktober werd het weer gedaan, en het mocht onder narcose.
Iets wat ik niet had verwacht, maar ik had een beetje geluk.
Voordat ik het wist, zat het erop, en stond de arts bij mijn bed. ‘Helaas zijn er maar 4 eitjes ingevroren.’
‘Maakt niet uit, klaar voor de volgende ronde?’, vroeg ik.
‘Ben jij er klaar voor?’, vroeg hij terug met een lach.
De volgende cyclus begon weer van voor af aan. Ik werd ongesteld, ik moest bellen. Ik kreeg een echo. ‘Op 22 november heb ik een operatie om mijn tissue expanders te laten verwijderen, en mijn siliconen gaan er dan in. Zou ik in de problemen kunnen raken?’, ik wilde het toch nog vragen. Mijn verpleegkundige garandeerde mij dat deze ronde voor 22 november klaar zou zijn.
Dus met een goed gevoel ging ik mijn medicijnen ophalen.
Ik kreeg een apothekersassistente die ik al vaker had gezien, maar die mijn verhaal duidelijk niet kende. ‘Ach meis, is het nou nog steeds niet gelukt? Je wondertje komt snel hoor!’
Hiermee doelde ze dus op dat ik voor de derde keer hormonen op kwam halen, die te maken hebben met IVF.
Met een glimlach nam ik de hormonen aan, deed ze in mijn fancy koeltasje, en vervolgde mijn weg naar huis.
Ronde nummer 3 was begonnen. Prikken, echo’s, en ook hier eindigde het weer met de eicellen eruit te laten halen.
Echter deze keer niet onder algehele narcose. Er was niks beschikbaar, maar ik vond het niet erg. Ze garandeerde mij dat ik de normale hoeveelheid pijnstilling kreeg. Op 17 november gebeurde het, ronde nummer 3. En helaas minder eitjes dan de vorige ronde. Drie eicellen hebben ze eruit kunnen halen. Mijn verpleegkundige gaf aan dat het waarschijnlijk te maken had met het feit dat we dit allemaal snel achter elkaar hebben gedaan. Mijn lichaam had geen tijd gekregen om te rusten van de hormonen.
Pak er wat te drinken bij. Even een kleine samenvatting van wat ik tot deze tijd heb gehad.
22 september 2006: Stangen in mijn rug, ik was toen 13 jaar
Ik vind dat ik het erbij moet zetten, want mijn zusje geeft mij er nog steeds shit over. Aangezien zij 26 september jarig is, was het voornamelijk een belangrijke datum voor haar. Ik lag toen namelijk in het ziekenhuis op haar verjaardag
1 mei 2012: Laparoscopische (gynaecologische) operatie nummer 1, ik was toen 19 jaar
Oke, eigenlijk 2. Maar, ik kan mijn eerste operatie niet meer herinneren. Eerste was in een ander ziekenhuis. Borderline tumor vastgesteld
29 juli 2012: Laparoscopische (gynaecologische) operatie nummer 2, ik was toen 19 jaar
Hier was mijn buik schoongemaakt van de tumor
4 juni 2013: Plastische chirurgie nummer 1, ik was toen 20 jaar
Preventieve borstsparende operatie. Borstweefsel eruit gehaald, tissue expanders erin
30 augustus 2013: Laparoscopische (gynaecologische) operatie nummer 3, ik was toen 20 jaar
Controle of meneer tumor weg is gebleven. Spoiler: nee
8 oktober 2013: Eicellen invriezen, ronde nummer 1, ik was toen 20 jaar
11 eicellen zijn uit deze ronde gekomen
27 oktober 2013: Eicellen invriezen, ronde nummer 2, ik was toen 20 jaar
4 eicellen zijn uit deze ronde gekomen
17 november 2013: Eicellen invriezen, ronde nummer 3, ik was toen 20 jaar
3 eicellen zijn er uit deze ronde gekomen
Mijn eierstokken gaf ik maar even de rust, aangezien mijn borsten nu de aandacht moesten krijgen.