Een paar dagen later kreeg ik mijn eerste menstruatie, en toen moest ik dus gaan prikken. Mijn moeder vroeg of ze erbij moest zijn, maar ik gaf aan dat ik dat niet wukde. Ik pakte mijn lege naald container, en mijn injecties. En ik praatte tegen mijzelf.
‘Oke, zo moeilijk is het niet. Gewoon in 1 keer de naald erin.’, Dit dacht ik nog een paar keer, totdat ik het dus eindelijk deed. Dit lukte.
Die week draaide mijn hele week om die spuiten. Moesten we weg? Het kon niet. Ik voelde mij niet goed. Mijn hoofd draaide overuren. Ik voelde mij chagrijnig, maar dat mocht niet. Ik voelde mij blij. Ik had het warm en koud. Allemaal door die hormonen
Elke dag rond dezelfde tijd moest ik prikken. Gingen we ergens heen? Ik nam mijn koeltasje met injecties mee. Het werd al snel een tweede natuur.
Op 2 oktober kreeg ik mijn eerste echo sinds dat ik was begonnen met de injecties. Alle eitjes groeide goed, ze zag er 14. Maar ze waren nog niet groot genoeg, dus op 4 oktober moest ik terug.
Toen ik op 4 oktober in de wachtkamer zat, praatte ik tegen mijn buik. Ik was het zat. Ik wilde niet nog een ronde van dit. Ik wilde de eicelpunctie achter de rug hebben. Ik maakte mijzelf helemaal gek, ik wist niet wat ik kon verwachten. Ik wist niks. Ik was bang.
Echter waren ze op 4 oktober nog niet groot genoeg. ‘Laten we over 2 dagen afspreken, en dan is de kans groot dat ze wel groot genoeg zijn.’
En op 6 oktober waren mijn eitjes inderdaad groot genoeg. En de eerste eicelpunctie stond gepland op 8 oktober. Ik had die dagen nog de extra spuiten om mijn baarmoederslijmvlies dikker te maken. Maar ik was ‘good to go’ op 8 oktober 10:15.
Toen deze afspraak gemaakt werd, gaf ik aan dat ik moeilijk te prikken was. Dit vanwege het infuus dat geplaatst moest worden.
De verpleegkundige vroeg of ik dan in ieder geval al om 9 uur aan de balie wilde komen.
Zo gezegd, zo gedaan. Op 8 oktober stond ik dus om 9 uur bij de balie. Door de verpleegsters werd ik meegenomen, terwijl mijn moeder in de wachtkamer bleef zitten.
Er werden losse dingen gevraagd, maar ook hoe ik reageer op heftige pijnstillers, zoals morfine. ‘Nou, ik kan daar best wel heftig op reageren.’
‘Oke, goed dat wij het weten. Je krijgt dan wat minder. Laten we je infuus maar aanprikken’
Toen het infuus er eindelijk in zat, werd ik naar de kamer geleid waar het gebeurde. Ik deed mijn broek en ondergoed uit, en ik ging op de tafel liggen. Benen in de hangers.
Ik werd aangesloten op het infuus, en de arts die kwam binnen. ‘Hoi. Welkom. Je hangt er al aan.’
De arts heb ik 1 keer eerder gezien. Dat vond ik het lastigste aan het IVF gebeuren. Je zag elke keer een ander persoon.
‘Wij hebben hier de echo. Die brengen we in, vervolgens kijken we in je linker en rechtereierstok om te kijken hoeveel eitjes er zijn. Dan brengen we vervolgens de naald om de eitjes op te zuigen ernaast, en beginnen we. Voordat we de naald inbrengen, krijg je de morfine. Heb je nog vragen?’
Nee, die had ik niet. Bedoel, ik wist niks, maar tegelijkertijd wist ik ook alles.
‘Let’s do this shit’
Hij ging met de echo naar binnen, en het leek net alsof hij in een pan aan het roeren was. Hij roerde links, hij drukte rechts.
‘Ja, geef haar de pijnstillers maar’
De morfine ging naar binnen en ik voelde mij al licht in mijn hoofd. ‘Laten we beginnen’
De naald ging erin, en naar eierstok 1. ‘Nu halen we de eitjes weg.’ En dit deed pijn. Ik lag huilend op de bank
‘Rustig door ademen’
‘JA DAT DOE IK’, zei ik misschien iets te hard.
Links en rechts was gedaan. ‘In totaal zijn het 11 eitjes. Wij gaan kijken hoeveel er ingevroren kan worden.’
En terwijl ik nog huilend op de bank lag, vroeg ik wanneer ik nog een keer kon gaan.
‘Dat bespreken we later wel.
Ik werd naar het ‘uitslaapkamertje’ geleid, en daar kreeg ik wat drinken en eten. Mijn moeder werd gehaald. Er werd een soort nachtkastje naast mij gerold, en daarin lag een boekje. Een boekje met succesverhalen van eicelpuncties.
Bedankt voor alle goede zorgen. Ik voelde geen pijn. Ik kan niet wachten tot onze tweede wonder!
Vol met hormonen, wilde ik het boekje eigenlijk door de slaapkamer gooien. Ik voelde mij voorgelogen, want dit deed echt zo’n pijn.
Na een uurtje kwam de dokter binnen. ‘Alle 11 eitjes zijn ingevroren. Er wordt een belafspraak gemaakt bij je gynaecoloog’, en vanaf die dag was het weer wachten.