Mijn eerste afspraak bij voortplantingsgeneeskunde was op 23 september 2013. Toen voelde ik mij voor het eerst wel ‘ziek’. Ik zag oudere vrouwen alleen, stelletjes. En daar was ik, enigste jong meisje tussen de oudere mensen. Wat zouden de mensen denken? Zouden ze denken dat het voor mij was? Misschien was ik wel mee met mijn moeder.
Of – kans was groter- ze vonden er simpelweg niks van.
De spreekkamer deuren gingen open, en er kwam een meisje uit. Een meisje samen met haar moeder en haar vader. Het is vreemd, onze blikken kruiste elkaar, en voor mij voelde het alsof we elkaar kende. Iemand kennen, waar je de naam niet eens van weet. Ik wist gewoon dat de kans groot was dat wij voor hetzelfde kwamen.
Mijn naam werd geroepen, en mijn moeder en ik gingen naar binnen. Ik kreeg een uitgebreide intake. ‘Wij hebben je gegevens gehad van je gynaecoloog, vanwege de spoed IVF procedure’. Oke, dus daarom was ik eerder aan de beurt. Er werd spoed op gezet.
De arts legde mij uit dat er zo een mevrouw binnen kwam, en die zou alle medicijnen uitleggen.
Hij vroeg hoe mijn menstruatie was. ‘Euh. Nou, best rot.’ En ik liet hem het schema zien die ik moest bijhouden van mijn gynaecoloog.
Voorbeeld van april 2013
| Begin | Eind |
| 7 | 10 |
| 12 | 13 |
| 16 | 16 |
| 18 | 18 |
Nadat hij het had gezien, legde hij uit wat het plan was.
‘Wij maken nu een echo. En op de eerste dag van je nieuwe menstruatie bel je naar het voortplantingsgeneeskunde secretariaat. Je meld je dan aan voor je behandeling, en dan maak je een afspraak voor de eerste echo over 8 dagen. Als je eerste menstruatiedag op een zaterdag valt, moet je op op zondag beginnen met de Puregon. En dan gelijk maandag bellen. Op cyclusdag 8 maken we weer een echo. Wanneer er voldoende, grote, follikels zijn ontstaan, zal de punctie worden afgesproken.’
‘Heb je nog vragen?’
‘Nee. Laten we deze shit maar doen.’
De art maakte de echo, en hij gaf aan dat ik binnenkort ongesteld werd, aan mijn baarmoederslijmvlies te zien. Ik heb aardig wat inwendige echo’s gehad, maar ik moet eerlijk zeggen dat dit wel erg ongemakkelijk was. Alsof hij in de toekomst kon kijken.
Nadat ik weer was aangekleed, gaf de arts mij een hand, en hij riep zijn collega binnen. Zij gaf mij een hand, en gaf aan dat zij mij dus alle ‘ins and outs’ van de medicijnen uit zou leggen.
‘De medicijnen moet je allemaal op een vaste tijd prikken. Tot en met cyclusdag 5 heb je 1 injectie. De Puregon. Dat is dit.’
De dokter legde uit hoe de pen in elkaar gezet moest worden, en ze ging daarna verder. ‘Vanaf cyclusdag 6 heb je nog de decapeptyl erbij. Dit zijn 2x 0,1 spuiten. Dit moet je in je bovenbeen spuiten. Oh, en de medicijnen moeten echt in de koelkast gehouden worden. Ga je ergens heen, waar je je injecties mee moet nemen. Hou er rekening mee dat zij dus in een koeltas mee moeten!’
‘Moeten de injecties bij de eieren in de koelkast staan?’, vroeg ik.
De arts keek mij verbaasd aan, terwijl ik moeite had om een pokerface te houden.
‘Ja, want ik ben nu bezig om eitjes te laten groeien? En aangezien bij ons de eieren in de koelkast staan…’
Ik weet het nog zo goed. Ik denk niet dat ik mijn ouders vaak heb teleurgesteld. Maar mijn moeder… zij was op dat moment best wel teleurgesteld in mij.
Ik gaf de arts een hand, ik kreeg de boekjes mee en ging naar beneden om mijn medicijnen op te halen.
En vanaf toen was het maar afwachten. Afwachten totdat ik mijn eerste menstruatie kreeg