Vanaf juli 2012 tot aan juni 2013 was ik elke 3 maanden standaard op controle bij de gynaecoloog. Elke keer hetzelfde liedje.
Mijn gynaecoloog zat daar, meestal met een co-assistent.
‘Hoi, hoe gaat het nu?’
‘ja goed, en met u?’
‘Ja, ook goed. Zullen we dan maar?’
En ik mocht naar achteren, mijn broek en onderbroek uit, en ik mocht op de tafel gaan liggen.
Alles zag er goed uit. Bloedprikken, en ik mocht er weer vandoor.
Tot aan de laatste controle. Ergens in juli 2013. Mijn buikpijn werd wel iets heftiger. En mijn arts gaf aan dat ze het misschien tijd vond om mij weer te opereren.
Waarom niet? Een paar weken geleden werden mijn borsten eraf gehaald. Als we dan toch in dit ‘ritme’ zitten.
En op 30 augustus werd ik opgenomen voor mijn derde buikoperatie in dit ziekenhuis.
En zoals altijd kreeg ik een paar weken later de uitslag.
’Ja Mariska, we zijn erachter gekomen dat de tumor weer terug is gekomen. En deze keer veel meer dan gedacht. Ik heb jouw casus voorgelegd aan meerdere artsen, en zij kwamen echter met hetzelfde advies waar ik ook aan dacht. Om jouw eierstokken te verwijderen, dit omdat jouw eierstokken waarschijnlijk een hormoon afgeven die de tumor produceert’
Mijn moeder zat naast mij. Zelf dacht ik op dat moment niet zo veel.
‘Wat denk je nu?’
Mijn hoofd zei ‘doe het niet’. Ik keek naar mijn arts, de co assistent, mijn moeder. En ik vroeg ‘Wat voor litteken zal het zijn?’
‘Helaas een verticaal litteken’
‘Verdomme..’
‘Ja… Sorry het kan niet anders.’
‘Nee, niet vanwege dat. Maar anders had ik een gezichtje op mijn buik. Ik bedoel mijn borstlittekens lopen verticaal. Dan zou mijn navel de neus zijn, en het litteken…’
De gynaecoloog maakte het af ‘de mond!’
Ik keek naar de coassistent, die een beetje verbaast was dat een 20 jarig meisje zulke grapjes durfde te maken. Dus ik ging ‘back to business’
‘En nu?’
‘Omdat wij er gewoon de laatste keer echt niet bij konden, maken wij je dus helemaal open. Wij maken je buikwand helemaal schoon. Wij willen je echter wel darmvoorbereiding geven.’
Hier schrok ik een beetje van. Misschien nog wel meer dan het ‘je eierstokken moeten eruit’ debacle. Op mijn 18e had ik een darmonderzoek gehad. En de voorbereiding was best rot. Dus ik vroeg waar het in hemelsnaam uit bestond.
‘Jij moet 3 dagen vloeibaar eten. En dan krijg je de dag van je operatie een klysma.’
En dit vond ik wel erg, aangezien 3 dagen vloeibaar eten, best vermoeiend kan zijn.
‘Maar we hebben ook nog een ander iets. Je toekomst. Heb je een kinderwens?’
Dit vond ik een lastige vraag. Ik wìst het gewoon echt niet. ‘Geen idee’.
‘Ik ga je doorsturen naar voortplantingsgeneeskunde.’
Waarom niet, ik bedoel er kon best nog wel een dokter toegevoegd worden aan mijn ‘dokterslijst’. Mijn gynaecoloog gaf aan dat ik samen met hun eitjes kan laten invriezen. Dit zou dan onder andere bestaan uit hormonen inspuiten.
Als ik voldoende eitjes had, dan zou ik terugkomen, en dan zouden we een afspraak maken om mijn eierstokken te laten verwijderen.
Toen mijn moeder en ik op de lift wachtte, zei ik ineens iets tegen mijn moeder dat ik diep van binnen ineens een chihuahua wou kopen. Of een naakthond. Of een kruising chihuahua/ naakthond. Bedoel, dat is iets wat vrouwen die te horen krijgen dat ze onvruchtbaar zijn doen toch?
De volgende dag werd ik door het ziekenhuis gebeld. Voortplantingsgeneeskunde.
‘ U kunt volgende week langskomen’. Nou, wat een mazzel. Als je arts je doorverwijst kan je ineens een week later al terecht. Had mijn gynaecoloog connecties?