2 januari 2019: Te Nederlands

Gisteren ben ik naar Ivan geweest. De jongen die in zijn plaats in het huis kwam, was er ook.
Beide waren ze nog gesloopt van oud & nieuw. Misschien was ik daarom goed in de spelletjes.
Ook hebben we Thais gegeten.

Ivan zei nog dat het erg pittig was, maar toch had ik noedels besteld, eten kwam en Ivan rende naar de deur. Ik heb die Mexicaan nog nooit zo snel zien bewegen.

Ik nam mijn eerste hap van de noedels, en ik dacht wel ‘oef. Pittig’,, maar het ging wel.
2e hap, iets meer pittiger. Ogen tranen, als een echte Nederlander, had mijn keel nog nooit zoveel pittigheid gehad.

Dus ik nam water. 1 slok, 2 slokken. Het water was ineens op. Ivan weet ondertussen wel dat ik niet veel eet, maar om na 2 happen niks meer te eten, is wel een beetje gek.

Terwijl mijn lippen tintelde van de pittigheid, mijn buik gek deed en ik intern huilde, at ik verder.

Ondertussen had ik een kwart op van mijn bakje ‘niet-zo-pittige’ noedels, en ik vond het wel genoeg. Ondertussen keek ik naar de 2 Mexicanen, die nog wat extra Chili op hun eten deed. En ik dacht: ‘Ik ben te Nederlands’

(nb: Oke, zelf ben ik een beetje nieuw in dit blog gebeuren, dus als er mensen benieuwd zijn: Ivan is een gewone vriend. En een Mexicaan. En Mexicanen kunnen pittig eten hebben. Ik niet. Ik ben te Nederlands voor die shit)