Vandaag ben ik uit geweest met een toffe vriend van mij. Wij zijn eigenlijk de hele dag weggeweest. Was vet leuk
We hebben een stukje gelopen, en rond 23:30 kwamen we aan bij een cafe. Eenmaal bij het cafe, dacht ik al: ‘Shit. Hoe ga ik thuiskomen?’
Dus met mijn subtiele hoofd, gaf ik al aan dat ik over 30 minuten echt naar huis zou moeten.
Na wat gedronken te hebben, liepen we om 00:15 naar station Blaak. Ik wilde hem daar afzetten zodat, hij de trein terug kon nemen naar Den Haag, en ik de tram naar mijn huis kon pakken.
In onze ooghoeken zagen we een stel. De vrouw- duidelijk- dronken. De man gaf aan dat ze geen hulp nodig hadden. Maar toch denk je: ‘In deze tijd? Kan ik een man en een dronken vrouw wel achterlaten?’
Zelf kon ik niks doen, en deze vriend van mij, moest de trein hebben. Dus ik zette hem op de trein.
Toen wilde ik naar de tram lopen. Ik zag het stel weer, waar het meisje bezig was met overgeven, zat de jongen voor haar. Jongen hield – heel romantisch- het meisje haar haar vast. Het zag er gewoon vet onhandig uit, dus ik ging achter haar zitten, en deed haar haar in een staart.
Ik stelde mijzelf voor ‘Niet dat je het straks weet, maar ik ben Mariska’, en ze voelde slapper. Vervolgens hoorde ik gesnurk. Ja, ze was in mijn armen in slaap gevallen.
Kinderen vallen normaal bij mij in slaap, geen dronken 20 nog wat vrouw. Dat in combinatie met dat het koud was, mijn benen aan het slapen waren. Ja, ik was niet comfortabel.
De vriend gaf aan dat ze wachtte op een vriend. Die kon ze dan weer thuis afzetten. Het stel moest naar Barendrecht, en op een 1 of andere manier vergat ik de opvoeding die ik van thuis had meegekregen.
‘Ik woon in de buurt. Kan je mij thuis afzetten?’
Want, wat mijn moeder altijd zei: ‘Ga nooit met vreemde mensen mee!’, was ik waarschijnlijk een beetje vergeten.
De man zei: ‘Uiteraard’
Na 15 minuten kwam er politie en ambulance. Een omstander zag wat er was gebeurd, of wat er aan de hand was, en die belde de politie en ambulance. Wat overigens logisch was.
Maar goed, na een tijdje wachten, dacht ik: ‘Dit duurt te lang, ik ga niet vragen of ik alsjeblieft mee zou mogen, en ook niet aan de politie want, dat is simpelweg gek.’
Maar nu zat ik dus wel met een probleem; hoe moet ik thuis komen?
Het was ondertussen al 00:45. Trein was te onhandig; van blaak overstappen op de bob bus in Barendrecht. (oke, ik weet niet of het echt onhandig was maar, ik vond het te spannend, aangezien ik het nog nooit had gedaan)
Maar om 00:55, belde ik maar de taxi. Ook nog nooit gedaan, maar ik voelde mij in dat opzicht veiliger. Dus ik belde de taxi. Met een vet leuk nummer: 010-66666666. Dit hielp mijn zelfvertrouwen uiteraard niet.
‘Ik ben zo bij u mevrouw!’, hoorde ik aan de andere kant van de lijn.
Ik wachtte bij een bushalte, om mij heen hoorde ik dronken mensen. ‘Dit is hoe mensen vermoord worden’, schoot door mijn hoofd.
‘Wat kan ik doen om dit gevoel minder te maken?’
Als een gangster maakte ik een plan; ik haalde ik deodorant uit mijn tas. Als hij wat wilde proberen, kon ik het zo in zijn ogen spuiten. Sleutels? Die pak ik er ook uit. Hup, in mijn jaszak. Zo kan ik eruit springen en mijn deur open doen, mocht het nodig zijn.
Om 1:10 kwam de taxi eraan. Ik kan er wel een heel verhaal van maken over hoe ik mijn deodorant en sleutels nodig had. Maar, dit was uiteraard niet nodig.
Er was maar 1 iemand die problemen heeft gehad met de taxirit; mijn bankrekening. Kolere, 29 euro voor een taxirit van 12 minuten? Dat is best wel veel