Nog 14 dagen en dan is de verhuizing achter de rug. De stress hoort dan achter de rug te zijn. Toch?
Oké misschien gaat de stress dan juist beginnen, want ik ben dan voor het eerst uit huis. Mijn vriend en ik worden 1 huishouden, we moeten rekeningen, tijd en het schoonmaken delen. Wie gaat er koken? Wie laat de hond uit? Wie gaat de vogels schoonmaken?
Dit zijn stiekem toch allemaal vragen die door mijn hoofd gaan. Maar niet echt, omdat ik eraan denk. Nee, omdat mijn moeder ernaar vraagt. Ik heb zoiets van: ‘Hey. We zien het wel.’ Maar mijn moeder zou mijn moeder niet zijn als er – uiteraard – van alles door haar hoofd gaat.
Waar ik wel echt mee zit, is met de toekomst. Verhuizen is stap 1 in een toekomst van ons samen. Maar daarna? Op dit moment heb ik geen vaste baan, ik zit in de flexpool wat ik met heel mijn hart doe. Ik zit goed hoe ik het doe. Maar ik merk toch echt wel dat het soms te zwaar is, met mijn lichaam werken.
Ik werk voornamelijk in de gehandicaptenzorg, maar dan met kinderen onder de 18. Kinderen die denken dat ze 6 maanden zijn, maar eigenlijk 17 en zo’n 70 kilo. Dan moet je bedenken dat je dat om je nek hebt, omdat ze niet beter weten.
Misschien moet ik verder gaan studeren, iets in de communicatie. Maar kan ik dat wel betalen met mijn parttime baan en een huis die ik draaiende moet houden?